da seit de barkeeper er sig italiener, in da herz mann. und wiiter „ich han en schwiizer pass, aber was in da herz isch oder da inne flüüsst“, er zeigt uf siini adere am handglängg, „weisch ich chum vo sizilie, du weisch was das heisst“. en richtige, en autentische also. ich bestelle en negroni. das „oni“ am schluss heisst nöd öppe „ohni“, aber uf die akademischi diskussion hani mi scho gar nöd wellä iloh. er seit: „das hani nöd“.
frage 1: „häsch gin?“
antwort 1: „ja klar!“
frage 2: „häsch campari?“
antwort 2: „aber sicher!“
frage 3: „häsch martini rosso?“
antwort 3: „sicuro!“
eigetli wär da demit s’wichtigste ja greglet, aber etz chunnts…
frage 4: „no echli iis dezue und dänn isches perfekt!“
antwort 4: „was iis? ich han ke iis, das gits da nöd!“
wie bitte, kei iis? etz kännt der nöd mal en negroni, und rüert ken finger um i de schwiiz zmittts im winter es paar iiswürfel z’organisiere. hinter mir staht e tüüfchüeltruhe und das manndli stellt mir en lauwarme negroni vor d’nase. isch au no muetig! sisch hert aber wahr, det woni hizie, det isches eso! e halb stund spöter imene schicke restaurant, mit michelinreife und milieupünkt hani s’gliiche spiili nomal gmacht. d’fragerundi lauft GENAU GLIICh wie vorher ab, bis uf die letschti frag, det trännt sich d’spreu vom weize, oder d’italiener mit vo dene ohni schwiizer pass, esischeso!