Hütt über de Mittag hani en Spaziergang gmacht. I dr Innestadt bini vonere Frau mit eme Zedel „aagsproche“ worde. De Zedel isch e Underschrifteliischte für e Spendesammlig für Taubstummi xii, d’Sammlerin isch, oh Wunder, ebefalls Taubstumm. Im wüsse, das da meischt öppis fuul isch, hani uf mini unwiderstehlichi art mis desinteresse kundtue. Nachdem sie denn wiiterzottlet isch hani plötzli e gueti Idee gha. „Hey, wart schnäll!“ hani gruefe, nachdem sie ca. 10m wiit wäg xii isch. Und siehe da, sie dräit sich um und luegd mi mit emene lächle ah und wot bi mir go gäld abkassiere. Wo sie aber sälber gmerkt het, dass sie ja eigetli Taubstumm isch und mich ja gar nöd hetti dörfe ghöre, isch si rächt schnäll wiitergloffe, so geht das! esischeso!